Sankhu life
Door: laurien
Blijf op de hoogte en volg Laurien
08 Februari 2010 | Nepal, Kathmandu
Sankhu life
Namaste!
Nu ben ik dus echt in Sankhu, een dorp dat vroeger erg mooi moet zijn geweest maar nu best vervallen is. Het heeft allemaal mooie huizen en op elke pleintje een paar tempeltjes, maar die zijn allemaal zo vervallen dat je dat op het eerste gezicht niet ziet.
Ik ben deze week ook begonnen met werken maar wel op de nepaleze manier. Dat betekend veel op het schoolplein zitten, met de leraren praten, met de kinderen spelen en dan nog eventjes les geven. Het is echt heel gek om te zien hoe weinig de kinderen hier les krijgen en dan begrijp je ook meteen waarom het niveau zo laag is. De school best groot, 450 leerlingen, met klassen van 1 tot 10. Ik moet helpen in de klassen 1 tot 5 met het geven van engelse les. Ik heb de eerste week vooral achter in de klas gezeten om te kijken hoe het er aan toe gaat en nu moet ik gaan bedenken hoe ik het beste kan helpen. Ik ga niet zelf les geven maar de leraren helpen en proberen hun lesmethodes te veranderen. Dit is best moeilijk want ik zie dat er veel verandert kan worden maar het is best moeilijk om te bedenken hoe ik het ga aanpakken. De leraren zijn allemaal heel open en je ziet dat ze erg hun best doen en heel graag dingen willen veranderen. Waar ik zeker aan wil gaan werken is de lesmethode van klas 1. dit zijn dus de jongste kinderen en dus ook de gene die het slecht engels kunnen(bijna niks). Hun engelse lessen bestaan uit het zitten in de klas of het schoolpleintje en een beetje in een schiftje het alfabet of cijfers schrijven. Er zit helemaal geen struktuur in en ik heb het idee dat ze helemaal niks leren. Hier kan ik naar mijn idee dus wel wat aan veranderen. Ik ben ook bang dat alle ideeën pas komen als ik geen les meer kan geven. Er zijn namelijk over een maand examens en daarna vakantie, dus heb ik zoiezo niet meer dan 4 weken. Verder is er nu banda(staking) van de leraren op govermentschools voor 3 dagen(daar kwam ik gister achter toen ik de andere mijn school wou laten zien en er helemaal geen kinderen waren) en deze en volgende week vrijdag zijn het feestdagen dus ook geen school. Erg jammer allemaal, want ik zou wel graag iets kunnen bijdragen aan de school voordat ik weer vertrek. maarja ik zie wel in hoe verre dat gaat lukken.
Het leven in Sankhu bevalt me erg goed. Het appartement dat ik met 2 andere vrijwilligers deel voelt al als thuis en het is er altijd gezellig. Er is namelijk altijd iemand op bezoek. Ons appartement ligt aan een pleintje met allemaal tempels en de bus naar boven toe stopt voor onze duur. Dit betekend dat je rond half 7 wakker word van de belletjes van de tempel, een bus die vertrekt of de karate les die bij ons in de buurt word geven. Allemaal wel even wennen maar erg speciaal.
Dit weekend ben ik niet naar kathmandu gegaan maar waren 4 andere vrijwilligers die in Kathmandu werken op bezoek en hebben we hun de omgeving een beetje laten zien. Zo zijn we naar het klooster geweest(waar een van onze vrijwilligers werkt) en daar een gebed meegemaakt. Dit was erg speciaal. Verder zijn we gister naar een tempel gelopen. Op de weg daar naar toe hoorde we overal muziek van bruiloften en andere feesten. Bij een van die bruiloften bleven we staan om even een foto te maken. We werden meteen gevraagd om er bij te komen en zo zaten we opeens in een nepaleze bruiloft en moetsen we op de foto met de bruid en de bruidengom. Het leek wel alsof wij als westerse geluk zouden brengen want ze waren zo blij dat wij daar waren. Dit was trouwens niet mijn eerste bruiloft deze week want ik ben op donderdag ook al naar een bruiloft van een broer van een leraar van mijn school gegaan(jaja iedereen word er voor uitgenodigd). Dit was erg apart want na school zouden we met alle leraren naar die bruiloft gaan, maar voordat iedereen klaar was om te gaan duurde het zeker een uur. Bij de bruiloft aangekomen kregen we eten en hebben we even rond gekeken en toe na ongeveer een half uur waren we er al weer weg. Heel gek. Deze donderdag is er weer een bruiloft van een broer van een leraar dus daar ben ik weer voor uit genodigd. Het is hier dus echt het trouwseizoen.
Het is al weer bijna powercut dus ik moet stoppen..
Namaste!
Nu ben ik dus echt in Sankhu, een dorp dat vroeger erg mooi moet zijn geweest maar nu best vervallen is. Het heeft allemaal mooie huizen en op elke pleintje een paar tempeltjes, maar die zijn allemaal zo vervallen dat je dat op het eerste gezicht niet ziet.
Ik ben deze week ook begonnen met werken maar wel op de nepaleze manier. Dat betekend veel op het schoolplein zitten, met de leraren praten, met de kinderen spelen en dan nog eventjes les geven. Het is echt heel gek om te zien hoe weinig de kinderen hier les krijgen en dan begrijp je ook meteen waarom het niveau zo laag is. De school best groot, 450 leerlingen, met klassen van 1 tot 10. Ik moet helpen in de klassen 1 tot 5 met het geven van engelse les. Ik heb de eerste week vooral achter in de klas gezeten om te kijken hoe het er aan toe gaat en nu moet ik gaan bedenken hoe ik het beste kan helpen. Ik ga niet zelf les geven maar de leraren helpen en proberen hun lesmethodes te veranderen. Dit is best moeilijk want ik zie dat er veel verandert kan worden maar het is best moeilijk om te bedenken hoe ik het ga aanpakken. De leraren zijn allemaal heel open en je ziet dat ze erg hun best doen en heel graag dingen willen veranderen. Waar ik zeker aan wil gaan werken is de lesmethode van klas 1. dit zijn dus de jongste kinderen en dus ook de gene die het slecht engels kunnen(bijna niks). Hun engelse lessen bestaan uit het zitten in de klas of het schoolpleintje en een beetje in een schiftje het alfabet of cijfers schrijven. Er zit helemaal geen struktuur in en ik heb het idee dat ze helemaal niks leren. Hier kan ik naar mijn idee dus wel wat aan veranderen. Ik ben ook bang dat alle ideeën pas komen als ik geen les meer kan geven. Er zijn namelijk over een maand examens en daarna vakantie, dus heb ik zoiezo niet meer dan 4 weken. Verder is er nu banda(staking) van de leraren op govermentschools voor 3 dagen(daar kwam ik gister achter toen ik de andere mijn school wou laten zien en er helemaal geen kinderen waren) en deze en volgende week vrijdag zijn het feestdagen dus ook geen school. Erg jammer allemaal, want ik zou wel graag iets kunnen bijdragen aan de school voordat ik weer vertrek. maarja ik zie wel in hoe verre dat gaat lukken.
Het leven in Sankhu bevalt me erg goed. Het appartement dat ik met 2 andere vrijwilligers deel voelt al als thuis en het is er altijd gezellig. Er is namelijk altijd iemand op bezoek. Ons appartement ligt aan een pleintje met allemaal tempels en de bus naar boven toe stopt voor onze duur. Dit betekend dat je rond half 7 wakker word van de belletjes van de tempel, een bus die vertrekt of de karate les die bij ons in de buurt word geven. Allemaal wel even wennen maar erg speciaal.
Dit weekend ben ik niet naar kathmandu gegaan maar waren 4 andere vrijwilligers die in Kathmandu werken op bezoek en hebben we hun de omgeving een beetje laten zien. Zo zijn we naar het klooster geweest(waar een van onze vrijwilligers werkt) en daar een gebed meegemaakt. Dit was erg speciaal. Verder zijn we gister naar een tempel gelopen. Op de weg daar naar toe hoorde we overal muziek van bruiloften en andere feesten. Bij een van die bruiloften bleven we staan om even een foto te maken. We werden meteen gevraagd om er bij te komen en zo zaten we opeens in een nepaleze bruiloft en moetsen we op de foto met de bruid en de bruidengom. Het leek wel alsof wij als westerse geluk zouden brengen want ze waren zo blij dat wij daar waren. Dit was trouwens niet mijn eerste bruiloft deze week want ik ben op donderdag ook al naar een bruiloft van een broer van een leraar van mijn school gegaan(jaja iedereen word er voor uitgenodigd). Dit was erg apart want na school zouden we met alle leraren naar die bruiloft gaan, maar voordat iedereen klaar was om te gaan duurde het zeker een uur. Bij de bruiloft aangekomen kregen we eten en hebben we even rond gekeken en toe na ongeveer een half uur waren we er al weer weg. Heel gek. Deze donderdag is er weer een bruiloft van een broer van een leraar dus daar ben ik weer voor uit genodigd. Het is hier dus echt het trouwseizoen.
Het is al weer bijna powercut dus ik moet stoppen..
-
08 Februari 2010 - 07:39
Elissa:
WOW, wat je allemaal vertelt klinkt echt super tof! En begin gewoon met de kleine basic dingetje leren, delen van het lichaam, dingen om hen heen. Weet zeker dat je het kunt, gewoon super gaan genieten!!!!!!!
Dikke knuffels:-D -
08 Februari 2010 - 11:18
Je Moeder:
jammer dat de lessen alsmaar uitvallen, want ik begrijp je zit te popelen om ze wat zinnigs te gaan bij brengen!
Lau, ik begrijp helemaal niet wanneer je nu terug wilt komen; 8 mei, eind mei of begin juli?? Laat het duidelijk weten!! veel liefs je moeder -
08 Februari 2010 - 13:19
Milou:
Hey Laurien! Wat leuk om af en toe weer eens wat van je te lezen. Lijkt me ook best moeilijk om steeds les uitval te hebben want daarvoor zit je er tenslotte. Heel veel plezier nog!
Liefs, -
08 Februari 2010 - 15:34
Frederieke:
Hee Laurien,
klinkt onwijs gaaf allemaal, ook al kun je nog niet veel doen. Leuk om jezelf helemaal in een andere cultuur onder te dompelen. Wel jammer dat je niet zelf kunt lesgeven, maar aan de andere kant ga jij weer weg en blijven de andere leraren daar, dus is het misschien juist wel nuttig om te helpen met lesmethoden te verbeteren! Ik wens je nog veel succes!
groetjes Frederieke -
11 Februari 2010 - 15:36
Sam Dirks:
LAurien! heeel leuk wat jij ook allemaal meemaakt! ik heb je smsje maar voor de helft ontvangen en ik heb wel wat teruggestuurd, maar ik weet niet of je die ontvangen hebt. je moet maar binnekort een mailtje sturen met je plannen, want dan kan ik kijken wanneer ik je kan opzoeken. dat lijkt me super! misschien kunnen we dan een tijdje samen reizen:) xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
