Trekking

Hier zit ik dan weer in Pokhara! Heel gek want ik besef net dat ik al bijna een maand in Nepal ben! Ik ben nog niet begonnen met werken want het schooltje bleek nog tot 2 februari dicht te zijn Ik had dus maar besloten om een 7 daagse trek te gaan maken door het annapurna gebergte. Hier heb ik zeker geen spijt van want ik heb zo veel mooie en indrukwekkende dingen gezien. Zo heb ik naast hele mooie uitzichten ook heel veel mooie dorpjes gezien, waar het leven nog heel traditioneel is. Dit betekend dat er heel veel om de familie draait en elk familielid help waar het nodig is. Hierdoor zie je jonge kinderen sjouwen met hele zware boomtakken op hun hoofd(nepalezen dragen alles op hun hoofd...) en de oudere verzorgt worden door hun kinderen. Ik verbleef tijdens de trek in lodges/thee-houses. Deze worden ook allemaal gerunt door de hele familie. Zo word de thee gebracht door de dochter en het eten gekookt door de oma. Het is heel speciaal om te zien dat familie zo belangrijk is maar tegelijkertijd weet je dat als de kinderen helpen in het familiebedrijf ze niet naar school gaan.
Het verblijf in die thee-huizen is heel speciaal want zo kom je heel veel te weten over de familie-verhoudingen en gewoontes. Zo zit je 's avonds bij een vuurtje om warm te worden en zit er opeens een super lief kindje op je schoot. Later blijk dan dat het een kind is van een meisje dat niet veel ouder is dan mij. Je merk ook dat je als toerist als veel hoger wordt beschouwd dan de nepalezen. de toeristen krijgen namelijk eerst hun eten, dan de gidsen en dan pas de familie zelf. Dat is heel gek als je als enige toerist aan een tafel zit en er naast je een jongetje heel hongerig staat te kijken hoe je eet en daarna probeert een slokje van je probeert te cola te nemen....
Het is ook heel gek als je op een gegever moment ergens midden in de bergen en na 4 dagen lopen een Amerikaanse film zit te kijken. Je ziet op tv dan de luxe Amerikaanse wereld terwijl er om je heen allemaal mensen zitten die geen schoenen dragen, hele vieze keren aan hebben en waarschijlijk nog nooit in een auto hebben gezeten.
Het was dus zeker een geweldige trek maar ik heb nu wel heel erg zin om terug te gaan naar Sankhu. Ik ben er voordat ik de trekking ben gaan maken een paar dagen geweest en heb ik mijn schooltje en de andere projecten van cross-borders bezocht. Het is een heel leuk dorpje en ik zie het zeker zitten om daar de komende tijd te verblijven. Ik hoop heel erg dat ik dinsdag echt kan beginnen want de tijd dat ik iets kan doen wordt steeds korter. Er komt namelijk eind maart nog een vakantie aan en het ziet er naar uit dat er in niet al te lange tijd een banda komt. Banda's zijn stakingen waarbij het hele normale leven stil wordt gelecht. Er is dan helemaal geen verkeer en de winkels worden gesloten.
Nouja ik ben al een beetje aan het nepaleese ritme gewent en plan dus maar niks meer en ik zie wel wat er komen gaat.