I do and I understand

Daar zit ik dan, de laatste dag alweer in Yangon, de laatste dag in Myanmar. Wat is de tijd snel gegaan en wat heb ik veel gezien en meegemaakt. Het is daardoor maar eens tijd om dingen op te schrijven en te delen,

De titel van de blog is de quote "I read and I forget, I hear and I remember, I do and I understand". Deze quote heeft niet alleen betrekking op mij, maar ook op het project, de IPP, waarmee mijn verblijf in Myanmar begon.

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heb ik de laatste tijd voor mijn thesis heel veel gelezen over Myanmar. De lange busreizen, de vriendelijke mensen, de mooie cultuur en de autentieke sfeer. Dit heb ik afgelopen half jaar onderandere gelezen in blogs van andere reizigers in Myanmar. Maar is dat nou echt zo? Ga ik het ook zo ervaren? Dat was wat ik steeds dacht toen ik de blogs voor mijn thesis las. Nu ben ik er echt, kan ik het zelf ervaren en schrijf ik er zelfs ook z zelf een blog over.

Dit is mijn ervaring: Het is inderdaad zo dat de mensen heel erg vriendelijk zijn. Ze helpen je overal mee, ze wijzen je altijd de weg, ook al hebben ze geen idee waar je heen wilt, wat betekend dat je vaak de verkeerde kant op loopt; ze willen altijd je backpack dragen, ookal zijn ze zelf bijna kleiner dan de backpack en ze willen altijd hun eten met je delen, ook al zijn het weer die hele vieze gedroogte vruchten met iets zuurs en bitters erover heen die je echt niet lekker vindt. Wat ik daarnaast heel bijzonder vind aan de Myanmarse bevolking, is dat ze heel erg geintresseerd zijn. Ze willen alles van je weten en willen zo veel mogelijk leren. Naar mijn idee komt dit doordat ze zo lang in een land hebben geleeft dat vrijwel afgezonderd was van de rest van de wereld en tot nu toe bijna niet de kans hebben gehad om in contact te komen met de buitenlanders. Een ander gevolg van hun interesse in je, is dat er heel vaak een foto van je wordt gemaakt en ik heel veel fotosessies met vriendengroepen of gezinnen heb gehad. Even een opmerking hierbij, is dat je eigenlijk niet echt van een Myanmarse bevolking kan spreken. Er zijn in dit land zo veel verschillende ethnische groepen, die allemaal een andere taal en andere traditities hebben. Je ziet dit erg goed als je door Yangon loopt, hier is het echt een mengelmoes aan mensen, religies en cultuur.

Wat vaak in de blogs terug kwam waren klachten over de busreizen. Mijn ervaring daarvan is dat de busreizen inderdaad vaak interessant te noemen waren. De nachtbus is in princiepe de beste manier om je te verplaatsten in dit land, alleen zijn er nog wat opmerkelijke dingen aan verbonden. Zo zijn ze er erg groot fan van het draaien an Myanmarse muziekclips en (musical) comedies, waarbij de volume natuurlijk op de hoogst mogelijke stand moet staan. En niet alleen in het begin van de reis, nee de hele nacht door natuurlijk. Daarnaast zijn de tijden van aankomst voor westerse begrippen niet helemaal ideaal. Het meest voorkomende tijdstip voor een nachtbus om aan te komen is ergens rond 3 of 4 uur snachts. En het blijkt dat de bus ook het beste vervoersmiddel is voor goederen. Zo had ik bijvoorbeeld bij mijn laatste busrit wat dozen met Chang biertjes onder en naast mijn stoel staan. De nachtbussen hebben er in ieder geval voor gezorgt dat ik weer snel gewent ben aan weinig slaap per nacht.

Zo zijn er nog veel meer dingen die ik tijdens mijn verblijf in Myarmar herken van de blogs die ik heb gelezen en die ik nu veel beter begrijp.

Maar zoals ik in het begin al zei, was de quote ook heel erg van toepassing voor de IPP die ik heb gedaan. Wat was dat een speciale en mooie ervaring. Ik heb het idee dat we in een hele korte tijd heel veel hebben berijkt en het mooie is, is dat dit nog maar het begin is. Ik zal proberen kort uit te leggen wat het project inhoud en wat we hebben gedaan. We zaten met 22 mensen in Yangon, waarvan 5 uit Myanmar, 5 uit Japan en de anderen overal en nergens vandaan. Met deze groep mensen hebben we samen gewerkt met een school, the Khayay School. Dit is een school opgericht door een japans stel(waarvan de vrouw een actieve CISVer is (geweest)) dat al een tijdje in Myanmar woont. Ze hebben de school opgericht met als doel om verschillende ethnische groepen met elkaar in contact te laten komen en om een andere manier van onderwijs aan te bieden. De school is een pre-school voor kinderen van 2 tot en met 7 jaar. Het project wat wij hebben gedaan was echter gericht op oudere kinderen en de leraren van de school. We hebben namelijk een 5 daags kids-daycamp georganiseerd voor kinderen van 7 tot en met 12 jaar oud. De kinderen zijn allemaal via via bij het project terecht gekomen en kwamen van totaal verschillende etnische groepen en achtergronden. Zo waren er een paar die duidelijk deel uit maakte van de hoogste klasse in Myanmar en waren en een paar kinderen die uit een weeshuis kwamen. Deze kinderen komen normaal gesproken nooit met elkaar in contact en leven een totaal ander leven in de zelfde stad. Het doel van het kamp was dan ook om de verschillende groepen met elkaar in contact te laten komen, ' to overcome boundries'. En dat is zeker gelukt! Al snel zag je kinderen die elkaar eerst helemaal niet kende de hele tijd elkaars hand vasthouden en aan elkaar vragen om spelletjes te doen. Daarnaast was het kamp er om de kinderen een totaal andere ervaring te geven. Zo waren er veel niet gewent om creatief te denken, de vraag te beantwoorden over hoe ze zich over iets voelde of initiatiefrijk en losbandig te zijn. Dit merktje je steeds opnieuw en was voor mij echt een grote les. Zo hadden ze de eerste dag de opdracht om een placemet te maken met hun hobbies en dingen die ze leuk vonden. Ze zaten heel geconcentreerd te kijken naar wat andere deden en tekende daarna bijna precies het zelfde. Een ander voorbeeld was toen we ze de opdacht gaven om zelf een land te verzinnen, kwamen ze eerst niet verder dan het maken van Myanmar. Het gold niet alleen voor de kinderen maar ook voor de leraren. Zo was er op een gegeven moment een kind een krokodil aan het tekenen met een bruin potlood en pakte de leraar het potlood af om vervolgens het kind een groen potlood te geven. Een krokodil is namelijk groen, en hoor je dus ook met een groen potloot te tekenen. Aan het eind van de 5 dagen merkte je echter dat ze op deze vlakken echt heel erg gegroeid waren. Dit was echt heel mooi om te zien! Ze rende lekker rond, gilde lekker mee als we liedjes zongen en namen zelf initiatief. Wat ook heel duidelijk was, was dat heel veel kinderen bijna nooit met buitenlanders in contact zijn geweest. Ze vonden ons allemaal daardoor heel speciaal en wilde de hele tijd met ons op de foto. Ook was er op een gegeven moment een kind die aan mij vroeg " teacher, teacher, why are you eating with a knife?" Dat had hij namelijk nog nooit iemand zien doen (ze eten hier of met stokjes of met lepel en vork).

Ik had nooit verwacht dat de kinderen en de leraren zo veel zouden kunnen meekrijgen in zo'n korte tijd. Toen ik gisteren terug kwam op de school, zag ik dat de leraren echt een paar dingen hebben overgenomen en ik hoorde dat er verschillende kinderen waren die hebben laten weten dat ze het echt zo leuk vonden en het heel erg miste. Het is ook echt iets wat de kinderen op een andere manier nooit meegemaakt zouden hebben, wat heel speciaal is om te merken. De kinderern worden door hun ouders nog heel erg beschermd en na school gaan spelen bij andere kinderen is ook niet heel gewoon. Wat ik ook heel mooi vond om te horen, was dat ze 25 januari de kinderen al weer bij elkaar gaan brengen om een vervolg te geven aan het kamp en zo ons werk voort te zetten. Ik ben echt heel benieuwd wat er de komende tijd gaat gebeuren en ik hoop nog veel van de organisatie mee te krijgen.

Al bij al was het een hele speciale ervaring, waarvan ook ik heel veel heb geleerd.

Nog heel kort over wat ik na het IPP heb gedaan. Ik heb twee weken door Myanmar gereisd en heb de volgende plekken bezocht.
Yangon- Bagan- Mandalay - Kalaw - Inle Lake - Kyaiktiyo - Hpa-An

Vanavond ga ik dit mooie land al weer verlaten. Er is hier nog zo veel om te zien en zo veel plekken die ik zou willen ontdekken, maar ' jammer' genoeg moet ik door naar Kuala Lumpur om Sophie daar te zien en met haar een tijdje verder te reisen.

Tot de volgende blog misschien.

ps. Ik ga proberen wat foto's op mijn facebook te zetten, maar het internet is hier echt heel slecht dus weet niet of dat gaat lukken.

O en nog een paar wist je datjes over Myanmar:
- Het hier meer dan normaal is om om 5 uur opstaat
- Zowel mannen als vrouwen hier longies dragen. Dit zijn een soort van rokken.
- Heel veel mensen hier een soort van tabaco kouwen, waardoor hun tanden zwart worden en de straten rood (ze spugen het spul namelijk op straat)
- De rit omhoog naar de heiligste plek van Myanmar, de Golden Rock, meer op een achtbaan lijkt dan op een spirituele rit omhoog en ik deze achtbaan stiekem wel heel leuk vond (XVIII: misschien ga ik volgende keer wel mee naar een pretpark)
- Ze hier groot fan zijn van koffie en thee gemengt (JW en Cath, jullie Toffie is dus niet orgineel)
- Je karma met 50000 punten stijgt als je een goudblad op een pagoda plakt (haha nee grapje, maar het is wel goed voor je volgde leven)
- Ik hier heel graag snel terug wil komen!